Beskid Niski rowerom bliski

Wróciłem do domu z wyjazdu rowerowego po górach. Coś słyszałem, że one nazywają się Beskid Niski… i trochę tego nie rozumiem. Patrząc na rodziców jak pocą się, stękają srogo zdobywając kolejne podjazdy to nazwałbym je nawet i Alpami, szczególnie, że podobno zdobyliśmy czterotysięcznik.

Tak, tak Kajtostanie. Trochę podjazdów było, ale nie było znowu tak źle. Myślałam, że w góry na rower nigdy się nie wybiorę, a przede wszystkim, że nie dam rady. Okazuje się, że wszystko jest do zrobienia i jak na pierwszy raz było całkiem przyjemnie.

Całą trasę możecie prześledzić na tracku z GPS.

Wszystko zaczęło się od tego, że pewni znani podróżnicy obchodzili rocznicę swoich poprawin właśnie w Beskidzie Niskim. Impreza była, miejsce piękne, obecność obowiązkowa, tylko jak się tam dostać? Samochodem, pociągiem, e tam wakacje są, więc padło na rower. Drugą motywacją były urodziny Zbycha, które życzył sobie spędzić w drodze, mimo zakupionego już biletu urodzinowego na koncert Gogol Bordello. 18 czerwca ruszyliśmy z Krakowa na południowy-wschód, by urodzinowy toast wznieść gdzieś. Gdzieś padło na Brzączowice nad Jeziorem Dobczyckim. Trochę blisko? Uciekając deszczom i burzom wyruszyliśmy z Krakowa dopiero koło 18. Bo trzeba było się spakować, a to nie takie proste. Selekcja, selekcja i jeszcze raz selekcja. Trzeba zabrać wszystko, bo przecież jedziemy z Kajtostanem, a jednocześnie tak niewiele. Liczy się każda zabawka, książeczka, miś… Mimo wszystko udaje się pięknie i mieścimy się w komplet małych i dużych sakw, worka oraz przyczepki – tam głównie miś-kłapouch i zabawki do piasku.

JAK ORGANIZOWAĆ CZAS W CZASIE WYJAZDU ROWEROWEGO Z DZIECKIEM?

Wyruszyliśmy w najgorętszy (jak do tej pory) okres wakacji. Plan był zatem taki, żeby wstawać rano, zbierać się szybko, a w najcięższy czas (12-14) robić przerwę. Wyszło jak zwykle, nic już z planu nie zostało. Wstawaliśmy owszem wcześnie, ale jakoś zawsze śniadanie i pakowanie schodziło nam do 9, wtedy zostawało już 2-3 godzinki jazdy w normalnej temperaturze. Dzień układał się tak jak miał się układać, spontanicznie. Dostosowywaliśmy się do Kajtostana, jego drzemki i potrzeby wyszumienia się.
Na szczęście w co drugiej mieścinie/wiosce jest szkoła, przedszkole, dom kultury, przy których zlokalizowane są place zabaw. Są huśtawki, zjeżdżalnie, a co najważniejsze piaskownica i dzieci! My gotowaliśmy obiad, a Kajtek zaznajamiał się z miejscowymi. Tak, tak… zaznajamiałem się. Toczyłem nieustanny bój. Walkę o foremkę, łopatkę i samochody. A swoją drogą, czy zastanawialiście się kiedyś dlaczego większość zabawek to autka? Przecież rower i przyczepka to taka świetna zabawa. To dlatego tak szybko wsiadałem do przyczepki i chciałem jechać. Poganiałem rodziców krzycząc: „Jedziemy” albo „Do przyczepki, chcę do przyczepki”. Czasem się udawało i przerwa trwała odpowiednio, koło 10-15 minut.

Chyba za często Ci się to udawało, Kajtostanie, bo wieczorami po całym dniu marzyliśmy tylko o rozbiciu namiotu i położeniu na karimacie zmęczonych ciał. Ale właśnie wtedy młodemu włączał się kolejny tryb aktywności, nocny tryb aktywności. Zamiast spokojnie iść spać koło 21, on w najlepsze brykał nawet do 24. Ale znaleźliśmy sposób i na to. Zmęczone dziecko będzie spało lepiej. Działa.

Uff.. w końcu mnie wypuścili z tej przyczepki. Naprawdę lubię tę zabawę w turlanie się przyczepką, ale czasem lubię też pobiegać. Szczególnie jak mogę gonić mamę albo tatę uciekających mi na rowerach i znikających gdzieś w trawie albo za drzewem.

Czasem pomagałem też pchać rower pod górkę, to też dobre.

No i przede wszystkim zbieranie poziomek. Mmmm….

Kajtostan się rozmarzył, a jest nad czym, bo przyroda Beskidu Niskiego jest naprawdę bogata. Spotkaliśmy na swojej drodze całą masę zwierząt, od domowych krów, kóz, kur, koni, po lisa, sarny, ptaki, żaby i ryby. Kajtostan poznał nawet swojego cielakowego imiennika. Cały czas towarzyszyły nam robaki na literkę K. Idealna para: kleszcz i komar. Z komarami to jakoś tam dawaliśmy radę. Pogryzą, poswędzi, podrapiemy się i już. Kleszcze wyciągamy. Tak, tak, rodzice wyciągali, ale czasem się nie dawałem i nawet jednego przywiozłem do Krakowa na pamiątkę. I też wyciągnęli. Ale kleszcze to mieli wszyscy wujkowie i ciocie. Na imprezie to każdy chyba miał codziennie, a jak jechaliśmy z Norbertem i Jago to też im się chyba trafiły. Ale fajnie się z nimi jechało, bo przynajmniej mogłem odpocząć od rodziców.

RODZINA I PRZYJACIELE

Tak, tak, Kajtostanie. My też mogliśmy trochę odpocząć. Niania na brzegu z Kajtkiem, a my uprawialiśmy leżing w strumyku. Takich chwil trochę było, choć wiadomo, że czasem niewystarczająco.

Ciekawa jestem jak taki wyjazd z dzieckiem na rowerze widzą inni. Jak widzi ktoś kto z nami jechał? Jak ktoś kto dzieci nie ma? Jak widzą nas mijani ludzie? Było dużo ciekawych spojrzeń, sporo komentarzy, zagadywania. Wszędzie jednak uśmiechy i miłe słowo, czasem zdzwienie czy wręcz niedowierzanie.

Niektórzy zapraszali nas do siebie i odpoczywaliśmy też u nich. Na przykład w Nowicy trafiliśmy na Artura, Ninkę i ich Szpilkowo. Bardzo przyjemne miejsce – ciepła herbatka, bułki z oliwkami i towarzyszka kajtostanowych zabaw. Świetny klimacik, a poprosiliśmy tylko o uzupełnienie butelek z wodą.

I pewnego dnia doszły nas słuchy, że front zmierza w naszą stronę i lada moment zacznie padać. Zrobiliśmy odwrót i powoli zaczęliśmy jechać na zachód przez Ożenną, Kwiatoń do Grybowa, gdzie wskoczyliśmy do pociągu i susi wysiedliśmy w Krakowie.

PS. W związku z tym, że nie udało nam się jeszcze ogarnąć tworzenia galerii w tym miejscu… wszystko w swoim czasie. Zapraszamy do galerii na Google+.