Czas wracać

Czas wracać. Siedzimy w pociągu, przed nami długie dziesięć godzin turkotania. Pociągi są klawe. Szczególnie jak ma się już wprawę w pakowaniu się do nich z całym rowerowym klamotem.
Czas wracać. Energia spada. Jazda na dworzec w Szczecinie była co najmniej tak męcząca jak wczorajsze 100 km.

Klucze gęsi lecą na południe, Kajtostany też lecą na południe.

Czas wracać. Coś się kończy? Raczej zaczyna. Bo przez ostatnich kilka dni zastanawialiśmy się gdzie teraz, co teraz, jak? Bycie w drodze jest takie wciągające. Trudno się powstrzymać i nawet Kajtek totalnie złapał bakcyla i tym razem krzyczy „Nie chcę do domu, nie chcę do mojej Nowej Huty.”

Gdzieś na mapie

Czas wracać. Wracać do domu. Tylko dlaczego jakoś brak radości? Właśnie, dlaczego człowiek nie cieszy się z powrotu?
a. wyjazd był za krótki
b. wyjazd był za dobry
c. w domu czeka przedwyjazdowy bałagan
d. w domu czeka codzienność
Nasze odpowiedzi to głównie a i b. Na bałagan nie narzekamy, Norbert na pewno dał radę. Na codzienność też nie mamy co narzekać, bo daleko nam nawet w domu do szarej rzeczywistości i wpadnięcie w tryby codzienności. Przy Kajtku każdy dzień jest niepowtarzalny.
Ale trzy tygodnie to za krótko na wyjazd, który był tak dobry, tak doskonały, tak ciekawy i tak wspólny.

Jak było na waszych wakacyjnych ekspedycjach?

Odpowiedzcie sobie teraz sami na pytanie czy cieszycie się z powrotu po wakacyjnych eskapadach. A jeśli nie, to dlaczego? Czekamy na komentarze.